Urodziła się 27 listopada 1953 roku w Nowej Rudzie. Tu rozpoczęła swoją przygodę z piosenką w Zespole Pieśni i Tańca „Nowa Ruda”. Absolwentka Wydziału Piosenki Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Jej kariera rozpoczęła się w 1984 roku, kiedy to otrzymała I nagrodę na VII Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu, a następnie Grand Prix XXI Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu za piosenkę „Jaka róża, taki cierń”. Opolski sukces powtórzyła jeszcze dwukrotnie – w 1986 i 1995 roku. Jest również laureatką wielu nagród zagranicznych oraz posiadaczką trzech złotych płyt. Od 1986 roku nagrała 11 płyt. Dwie ostatnie - „Moje królestwo” i „Śpiewam życie” ukazały się w 2006 r. W lutym br. artystka przystąpiła do nagrania nowej płyty.

Twórczość Edyty Geppert klasyfikowana jest najczęściej jako piosenka poetycka lub poezja śpiewana. Ona sama nie lubi takiej klasyfikacji. Jest bowiem wszechstronna. W jej repertuarze znajdziemy piosenki refleksyjne i liryczne obok piosenek kabaretowych, utworów w stylu country, hardrockowych, heavymetalowych, a nawet rap. Ostatni album piosenkarki ma charakter folkowy, żydowsko-bałkański. Teksty do jej piosenek pisali i pisują znani polscy twórcy – Agnieszka Osiecka, Jacek Cygan, Magda Czapińska, Wojciech Młynarski i wielu innych. W latach 1985 – 2002 na scenie towarzyszyli jej zawsze muzycy Tomasz Bajerski (piano) i Henryk Alber (gitara). Obecnie koncertuje i nagrywa z Krzysztofem Herdzinem i Piotrem Matuszczykiem (piano), Jerzym Szareckim (trąbka) oraz zespołem Kroke.

Od 1985 roku artystka jest żoną Piotra Loretza, aktora i pedagoga. Ma 20-letniego syna Mieczysława.

• „...niezwykły talent. Edyta jest wielką, wspaniałą artystką...'' (Agnieszka Osiecka, Rzeczpospolita, 8.10.1986)
• „Jest znakomitością wielkiego formatu. Interpretuje w sposób dojrzały, czyniąc z każdej piosenki mały klejnocik sztuki wokalnej i aktorskiej.” (Bogdan Okulski, Nowy Dziennik - Nowy Jork, 31.11.1986)
• „...jak żywy Stradivarius gra wspaniale słowem na naszej wyobraźni, nie uciekając się do dziwacznych kostiumów” (Aleksander Fogiel, Scena, nr 12/1987)
• „...Jej kariera i występy przypadły na lata trudne, najcięższe, kiedy towarzyszył nam strach, zwątpienie, upadek niegdyś cenionych wartości. Pieśni Edyty Geppert są jak nasze życie... W ustach tej wielkiej pieśniarki nawet teksty na pozór banalne nabierają głębi” (Zdzislaw Sierpiński, Życie Warszawy, 29.04.1990)
• „Ma w sobie tyle prostoty, prawdy, jest w Niej coś szlachetnego” (Magda Czapińska, Ziemia Gorzowska, 28.12.1990)
• „...każdą nutą, gestem, śmiechem (zarażającym widownię), każdą piosenką udowadnia, że piosenka może być wielką sztuką” (Wacław Krupiński, Dziennik Polski nr 56, 6.03.1992)
• „Edyta należy do tej artystycznej elity, która głębokie wzruszenie daje innym tak, jak robili to Edith Piaf, Jacques Brel, Bułat Okudżawa czy Liza Minelli” (Stanisław Błaszczyna, Tygodnik Relax - Chicago nr 13, 1.04.1995)
• „Z piosenek Edyty emanuje prawda i szlachetność” (Ks. Arkadiusz Nowak, Rzeczpospolita, 7.07.1995)
• „Coraz świetniejsza, ujarzmiająca najbardziej niesforną publikę” (Lidia Wysocka, PR, czerwiec 1998)